İnsanlara, doğaya ve hayvanlara değer veriyor muyuz? Yoksa sadece kendimizi değerli, çevremizdeki başka her şeyi değersiz görerek bencil bir yaşam mı sürüyoruz? İnsanlar, sevdiklerine olduğu kadar sevmediklerine de değer verdiği zaman hayatı anlamlı kılar. İnsanların, birbirlerine değer vermesi ve birbirlerini sevmesi toplumsal yaşantı ile yakından ilişkilidir. Öncelikle toplumsal yaşantı içerisinde olan insanların, birbirlerine değer vermesi ve birbirlerini sevmesi için o toplumda, hiçbir makam, mevki ayrımı gözetilmeden adaletin hakim olması gerekir. Çünkü adaletin hakim olmadığı toplumlarda, insanların birbirleri ile olan ilişkileri zarar görür ve o toplumda, değer ve sevgi yerine nefret hakim olur. İslam dinine baktığımız zaman en fazla adalete değer verdiği görülür. Peygamber Efendimiz, dört halife ve sahabeler, kendilerini haklı çıkarmak yerine daima adaletli olmaya gayret etmişlerdir. Çünkü Peygamber Efendimiz ve sahabeleri, adalet olmadığı zaman İslam dinini yayamayacaklarını çok iyi biliyorlardı. Osmanlı İmparatorluğu, dünyaya 600 sene silah ile değil, adalet ile hükmetmiştir. Osmanlı İmparatorluğunda, padişah ile en alt kademede olan vatandaş arasında adalet ayrımı olmaması toplum içerisinde sevgi ve dayanışmayı artırmış ve böylelikle insanlar, birbirlerine değer vermişlerdir. Bir toplumda yaşayan insanlar, birbirlerine değer verdikleri zaman o toplumda, yalnızlık, vefasızlık, sevgisizlik ve saygısızlık gibi duygular yaşanmaz. İnsanlar, günümüzde birbirlerine değer vermediği için mutsuz olsalar da bunun farkında olmadıkları için mutluluğu, hala bencilliğin kapısında aramaktadır. Oysa mutluluk, karşıdaki insana değer vermekle başlar. Değer vermek ille de maddiyatla olmaz. Bir çocuğun saçını okşamak, karşıdaki insanın, hakkına ve hukukuna saygılı davranmakta değer vermektir. İnsanlar, karşıdaki insana değer verirken kendi değerlerini de koruması gerekiyor. Bunun içinde karşıdaki insana verdiği değerde ölçülü olması gerekir. Ölçüyü kaçırdığı zaman kendi değerini azaltır ki bu da hiç hoş bir tablo ortaya çıkarmaz. Örneğin ekmeğin, hamuru, tuzu, suyu, yumurtası ve mayasının ölçüsü az ya da fazla olduğu zaman damağa nasıl lezzet vermezse, değerinde az ya da fazla verilmesi yaşama lezzet katmaz. Toplum içerisinde herkesin değer yargıları farklı olsa da insanların, öncelikle değere, değer vermesini öğrenmesi gerekiyor.