Çevremizden çok nasihat dinleriz. Bizlere nasihat eden insanlara baktığımız zaman söyledikleri ile yaptıklarının tamamen çelişki içerisinde olduğunu görürüz. İnsanların söylemleri ile davranışları bir olmayınca söylenen sözler, kalplere tesir etmeyerek havada kalıyor. Bizler, emellerimizi başkaları üzerinde gerçekleştirmek yerine kendimiz gerçekleştirmeye çabalarsak o zaman derdimizi sağır sultana dahi anlatırız. Başkalarına yaptığımız nasihatler ile yaptıklarımız birbirinin zıttı olunca hoşgörü ikliminden uzaklaşıyoruz. Kendimize her türlü müsamahanın gösterilmesini isterken başkasına müsamaha gösterildiği zaman ağırımıza gidiyor. Kendimizi değersizmiş gibi hissediyoruz. Oysa hepimiz, insanız. Hatamızda olacak, mükemmel yaptığımız işlerde olacak. Sonuçta herkesin, her işte mükemmel olmasını bekleyemeyiz. Bu yüzden benim nasihatlerimi dinlemedi de böyle oldu gibisinden tavırları bir kenara bırakarak kaybettiğimiz hoşgörü iklimini tekrar tesis etmeliyiz. İnsanlar, başkalarına daha iyi yaşam sürsün diye nasihat eder ama gönülde yatan farklı olunca karşıdakinin ayıbını aşikar etmede hiçbir çekince görmez. Oysa asıl ayıp sahibi, başkalarının ayıbını aşikar edendir. İnsanlara nasihat ederiz ama nasihatlerimizi anlamıyor diye onlara çok kızarız. Sanki bizler, söylenen her şeyi anlıyormuşuz gibi. Şu dünyada insanın bile kendi kendini anlayamadığı anlar olurken nasihatlerimizi anlamayan insanlara kızmak yerine kendimizi sorgulayarak kendi hatamızı anlayıp, daha değişik metotlar kullanmak daha doğru olmaz mı? Bu mevzu hakkında sayfalarca yazı yazılabilir. Bu nedenle asıl meseleye gelmek daha doğru olur. Asıl meselemiz ise başkalarının eğrilerini görüp nasihat etmekten kendi eğrilerimizi düzeltmeye vakit bulamamamız.