İnsanlar, yaşamın derinliklerine inemediği, yaşamın anlamını kavrayamadığı ve yaşama karşı sual sorarak yaşamı sorgulama cesaretini gösteremediği için yaşama karşı öfkeliler... Yaşama karşı öfkeli olan insanlar, öfkelerini yaşama karşı yansıtma cesaretini gösteremediklerinden birbirlerine göstermektedirler. Aslında insanlar, kendileriyle yüzleşmekten korkuyorlar. Çünkü yaşamları o kadar pişmanlıklarla dolu ki kendileriyle yüzleştikleri takdirde bir daha ayağa kalkamamaktan korkuyorlar. İnsanların içlerinde öyle bir korku iklimi hakim ki insanlar, bu korkunun içlerinde oluşturduğu öfkeyi dışa yansıttıkları için toplumda öfke patlamaları yaşanıyor. Günümüzde yaşamı bir savaş olarak kabul eden insanlar, kendilerini iyi bir savaşçı olarak yetiştiremedikleri için bu savaşı daima kaybetmektedirler. Oysa insanlar, yalnız kalmaktan korkmasalar ve kendilerini dinleseler, yaşamda mutlu olmanın yolunun yaşamla savaşmaktan değil, yaşamla el ele vermekten geçtiğini anlayacaklar. İyi bir savaşçı değil, iyi bir barışçı olmaları gerektiğini de anlayacaklar. İyi bir savaşçı olması gerektiğine inandırılan insanlar, kendi kendileriyle sürekli boğuşmakta ve tedirgin yaşamaktadırlar. Bu tedirginliğin yaşamlarına yansıması ise öfke olmaktadır. İnsanlar, içlerine dönerek içlerindeki derin yalnızlıkla yüzleşmedikleri için üretken olamıyorlar. İçlerindeki derin yalnızlıkla yüzleşerek üretken olma cesaretini gösteremeyen insanlar, aşırı sosyal görünerek kendi yalnızlığının üstünü örtmeye çalışsa da tükenişin eşiğine ya da uçurumun kenarına geldiğinin farkında olduğu için çoğu zaman öfkelerine yenik düşmektedirler. Kendi yalnızlıkları içerisinde kaybolan insanlar, yürek yorgunudurlar. Yürek yorgunu olan insanlar, dertlidirler. Üstat Necip Fazıl'ın dediği gibi “Derdi olanın öfkesi de olur.” Son bir dipnot: “İnsanlar, yaşamlarındaki çelişkileri umursamamalı, hataları ciddiye almamalıdır. Onlar, üretkenliğin ilhamıdır.”